Witajcie w świecie w którym wszystko jest możliwe.
Na początek trochę definicji. Cytując specjalistów z zakresu psychiatrii ADHD jest to zespół
nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi i/lub brakiem koncentracji uwagi. Osoby
dotknięte zaburzeniami często wykazują się brakiem wytrwałości w realizacji zadań wymagających
zaangażowania, tendencją do przechodzenia od jednej aktywności do drugiej bez ukończenia żadnej
z nich.
Co to tak na prawdę oznacza?

Dziecko z ADHD jest niecierpliwe, nie czeka na rozpoczęcie ani na zakończenie. To właśnie
tutaj zazwyczaj zaczynają się problemy.
Osoby z ADHD mają tak zwany mózg łowcy, cechują się kreatywnością i spontanicznością.
Pozytywna energia, którą potrafią zarażać innych powoduje, że w łatwy sposób nawiązują nowe
znajomości oraz bawią się z innymi dziećmi, jednak zabawy najczęściej kończą się zabieraniem
zabawek czy popychaniem. Są nadmiernie gadatliwe i wszędzie jest ich pełno. Dzieci z ADHD
odczuwają potrzebę bycia w ciągłym ruchu, wszędzie wejdą, wszystkiego dotkną, o wszystko
zapytają, wszystko komentują i nie potrafią dostosowywać zachowania do okoliczności.
Otworzą bez pytania każde drzwi w poszukiwaniu siebie – a dokładniej – uwagi. Jeśli to nie
wystarczy otworzą okno, albo zamkną, albo otworzą i zamkną – tak na przemian. Ze względu na
wewnętrzną potrzebę ciągłego ruchu, dzieci te są bardziej podatne na urazy fizyczne niż ich
rówieśnicy, więc wymagają od opiekunów ścisłego nadzoru.
Cel jest jeden – skupienie uwagi innych na sobie, ot tak. Po prostu. Zwyczajowo „żywe
srebro”. Często oceniane są jako „niegrzeczne dzieci”; nazywane urwisem, rozrabiaką czy
wiercipiętą mają po prostu swój świat – swoją bajkę. Kluczową kwestią jest znalezienie zatem takiej
aktywności, którą dziecko lubi i będzie regularnie wykonywać właśnie po to, aby rozładować ogrom
emocji. Mogą to być sporty takie jak bieganie, pływanie, jazda na rowerze, rolki, szybki marsz,
podskoki a także taniec. Dobrym pomysłem jest zabawa w podchody, labirynt albo wspinaczka.
Zabawy muszą być dostosowane do wieku i umiejętności dziecka. Należy pamiętać, że dziecko
z ADHD wyraża emocje i myśli bez zastanowienia, nie biorąc pod uwagę ewentualnych
konsekwencji. Podczas zadań i zabaw grupowych nie potrafi cierpliwie czekać na swoją kolej.
Należy mieć na uwadze, iż iloraz inteligencji dziecka z ADHD jest na takim samym poziomie
jak u dziecka neurotypowego, a ADHD nie wpływa na funkcjonowanie intelektualne i nie obniża
poziomu sprawności dziecka.

Jak zapewne wszyscy pamiętamy uczeń „Akademii Pana Kleksa” Adaś Niezgódka, który
szybko zyskuje zaufanie pana Kleksa, w poprzedniej „zwyczajnej” szkole był chłopcem, któremu
nie szło dobrze: spóźniał się na lekcje i ciągle o czymś z zapominał. Niczym dziecko
z ADHD, gdzie zaburzenia uwagi zwykle są przyczyną tego, że dotknięte nimi dzieci gorzej radzą
sobie w szkole. Dziecko z ADHD nie potrafi skupić się na zadaniu, nie dostrzega szczegółów, nie
kończy rozpoczętych zajęć, jest roztargnione. Wierci się, nie potrafi usiedzieć, często gubi
przedmioty i nie jest w stanie przypomnieć sobie, gdzie je zostawiło. Unika też wykonywania
czynności wymagających zaangażowania i koncentracji. A tymczasem w Akademii Adaś jawi się
jako doskonały uczeń! Może dlatego, że szkoła jest bajeczna, a każda lekcja tak niezwykła? Nauka
w Akademii pana Kleksa była atrakcyjną dla uczniów, ponieważ lekcje były ciekawe, oparte na
zabawie i praktycznym działaniu.
Zadbanie o odpowiednią dietę poprzez wykluczenie nadmiaru przetworzonego jedzenia oraz
cukrów jest bardzo ważne – podobnie jak zdrowy sen. Według przeprowadzonych badań istnieje
istotne powiązanie między ADHD a snem. Same zaburzenia snu mogą prowadzić do istotnych
trudności w funkcjonowaniu i pogorszeniu jakości życia. Niewłaściwy sen może pogłębiać objawy
ADHD oraz utrudniać codzienne funkcjonowanie dzieci i młodzieży.
Dzieci z ADHD, czyli zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem koncentracji
uwagi, często nazywa się bałaganiarzami, którzy nie potrafią wokół siebie utrzymać porządku. Są
nieskoncentrowani lub zamyśleni. Działają bez zastanowienia się lub zbyt wolno. Łatwo wybuchają.
Nie oznacza to jednak, że dzieci z ADHD są agresywne czy niegrzeczne. Reagują agresywnie, kiedy
są sfrustrowane. Może tak być jeśli będą ciągle słyszały słowa krytyki. Komunikaty należy wyrażać
jasno, wolno i precyzyjnie. Poczucie bezpieczeństwa i stałości jako realizacja podstawowej potrzeby
każdego człowieka to absolutna konieczność. Można zapewnić dziecku środowisko, w którym panuje

porządek i stabilizacja. Wprowadzić stały rytm dnia. Ograniczyć bodźce. Otoczyć ciepłem, miłością
i łagodnymi kolorami – jak w bajce. Spokój i cisza sprzyjają wyciszeniu i ograniczają
nadpobudliwość. Dziecko w wieku szkolnym powinno mieć ciche, jasne i wygodne miejsce
przeznaczone do odrabiania lekcji, bez zbędnych przedmiotów dookoła. Ważne jest wsparcie dziecka
w doprowadzaniu do końca rozpoczętych zadań, a te bardziej skomplikowane dobrze jest podzielić
na krótsze etapy.